إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

إِنْ أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ

سایت رسمی جماعت دعوت و اصلاح

  • عقیده‌ی اسلامی به گونه‌ای که در قرآن و حدیث عرضه شده است در میان معتقدان خود مجموعه‌ای از ویژگی‌های فکری روش‌شناسانه ایجاد می‌کند که در مجموع می‌توانند جلوه‌هایی از وحدت فکری را شکل دهند. این وحدت فکری آثار خود را در تجانس و تناسب راه‌حل‌های نظری و عملی که مسلمانان برای مشکلات و اداره‌ی امور زندگی خود به کار گیرند نشان می‌دهد. هر چند این ویژگی‌ها که ذیلاً آن‌ها را از طبیعت عقیده وحدت‌آفرین اسلامی استنباط و مطرح خواهیم کرد موجب وحدت پیروان خود می‌شود، اما این حقیقت ضرورتاً بدان معنا نیست که مسلمانان عملاً همواره از وحدت برخوردار هستند.